چه باید کرد؟

و بعد دوباره احساس درماندگی میکنم. باز یک جایی مطلبی راجع به عدم صحت رابطه مان میخوانم و یادم می آید. که من چقدر دوری میکردم و بدم می آمد که در سن پایین با یک مذکر دوست شوم. که تو چقدر ناگهانی پیدا شدی. که صدها بار از زبان بهترین مشاور ها شنیدم که آشنایی الکی هماهنگی ندارد با آدم های این مملکت. که با جان و دل اعتقاد دارم عقل و احساس فقط دست در دست هم حکم درست را میدهند. که عقلم میگوید محمد... احساسم میگوید محمد... .

خفه میشوم که من کی خر شدم و این گُلستان کی گِلستان شد؟ ترک تو؟! ازدواج؟؟! تمام تنم میلرزد که بخواهم در این سن فکر ازدواج را بکنم! آن هم با کسی در سن تو! بر فرض محال بر لرزش تنم غلبه کردم و خواستم این کار را بکنم... تو را چه کنم؟ نگاهت کنم و بگویم یا من را برای همیشه انتخاب کن یا دورم را خط بکش... که تو بگویی دورت را خط میکشم؟ و من با چشمان خودم ببینم که همین دست هایم شاهزاده رویاهایم را از من رانده؟ نه... کار من نیست... اگر ریسک بود میکردم! اما مطمئنم جوابت جز این نخواهد بود... مطمئنم تو دیگر آن محمدی نیستی که وقتی خبر وجودش را به مادرم دادم، قول داد تا آخرش بماند، قبول کرد با مادرم حرف بزند تا خیالش را از محکم بودن خودش راحت کند...

خودم ترکت کنم؟ مگر از من بر می آید؟ مگر نکردم؟ مگر صد بار تصمیمش را نگرفتم و قبل از اینکه تو باخبر شوی نظرم برنگشت؟ مگر میشود آدمی را که همه چیزش همانی است که میخواهی، آدمی که فرق چندانی ندارد با آن کسی که همیشه در ذهنت داشته ای، ترک کنی؟ به جرم بچه بودن؟ آه...

تو چرا اینقدر زود پیدایت شد؟ کاش کسی بود که راه درست را نشان دهد...