اینجا چه میکنم؟!

هی فکر میکنم که اصلا توی این سن و سال عشق و عاشقی این وسط چه میکند؟ پشیمان میشوم از با تو بودن... سخت است... بعد هی یادم می آید پارسال این موقع پرده اتاق را می کشیدم و از روی کتاب منتخب اشعار، برای خودم "نه بسته ام به کس دل" میخواندم و ... میبینم سختی حالا از آسانی آن روزها شیرین تر است. گاهی بعد از این فکر کردن ها، سوالی برایم پیش می آید: توی این سن و سال " این جور" عشق و عاشقی این وسط چه میکند؟ این را تو هم چند شب پیش پرسیدی. اما تو نگفتی " عشق و عاشقی"، گفتی "دوستی"... تو هیچوقت حاضر نیستی احساست را به من به زبان بیاوری، و خب من مدتی میشود که پیش خودم قبول کرده ام که احساسی برای به زبان آوردن نداری... و شاید اصلا همین میشود که میپرسی چرا ما خل هستیم و مثل بیشتر هم نسل هایمان یک جفت شاد و شنگول مثلا عاشق نیستیم؟ و من دیگر برایم طبیعی است که یادم بیاید همیشه ساکت بوده ام و فکر کرده ام و همین ساکت بودن و فکر کردن، از همان اول فاصله انداخته بین من و خیلی از هم سالانم و حالا رسیده به اینجا. و من معتقدم که روزی دستگاه فتوکپی بزرگی وجود داشته که خدا من را داخل آن گذاشته و ورژن مذکرم را که تو باشی، تحویل گرفته. این میشود که ما " اینجور" رابطه ای با هم داریم و حتی جرعت نمیکنیم به هم " عزیزم" بگوییم یا اقرار کنیم از روز اول غیر از اینکه راجع به کتاب و هنر با هم حرف بزنیم، هدف دیگری هم در سر داشته ایم که از جنس احساس بوده... و فکر میکنم خیلی سخت است که من زود احساسم را به تو دادم و تو زود احساست را به من دادی و حالا انگار پسش گرفته ای...

و بعد دوباره روزهای " نه بسته ام به کس دل" را یادم میرود و آرزو میکنم که ای کاش هرگز با تو آشنا نشده بودم...